Selfie met Laura.

‘Af en toe buiten de lijntjes werken’

Lang geleden kreeg ze een rode kaart. Niet vanwege een overtreding. Maar omdat een paviljoenshoofd haar niet geschikt vond om te solliciteren voor de functie teamleider. ‘Te betrokken’, was het oordeel. Terwijl anderen een groene kaart kregen en wel voor de job konden gaan.  Dat is een belangrijk moment geweest voor Miranda Oostdam. Een ervaring die haar gevormd heeft, gelukkig in de positieve zin.

“Ik was toen 23 jaar”, vertelt Miranda, “en heb toen uit boosheid besloten om nooit (meer) teamleider te willen worden. Die beslissing heeft me de vrijheid gegeven om mijn werk als Z-verpleegkundige bij ASVZ als medewerker Z-verpleegkundige op de groep en later persoonlijk begeleider aan huis te doen zoals ik het wil. Vanuit de mensenkant benaderd, niet vanuit de zakelijke kant, zonder tussen de twee vuren te zitten van de bovenkant en de onderkant. En werk ik af en toe buiten de lijntjes? Jazeker. Soms probeer ik gewoon wat, en als het dan niet goed is, dan hoor ik dat wel. Out of the box-doen houdt me scherp, enthousiast en scherp.”

Wat je leuk vindt

Even terug. Miranda is geboren in 1967 in Tiel en groeide op in een liefdevol gezin. “Lekker doen wat je leuk vindt, maar wel oppassen”, was het motto. En daar leefde ze naar. Veel buiten zijn, hutten bouwen, handballen en de mavo halen. “Hoe graag ik ook thuis was, toch ging ik op mijn zeventiende uit huis. Voor de studie KV/JV (Kinderverzorging/Jeugdverzorging) in Tiel zat ik intern en kwam alleen het weekeinde naar mijn ouders. Tijdens mijn stage bij destijds Merwebolder (ASVZ) woonde ik met twee medestudenten op een flatje in Sliedrecht. Wat een geweldige tijd was dat.”

Ze bleef in Sliedrecht. En in de zorg. En bij Merwebolder. Ze volgde de opleiding tot Z-verpleegkundige en haalde daarvoor in 1989 haar diploma. Ze was toen 22 jaar en startte als medewerker op de groep op paviljoen de Grundel. Ook toen was de werkdruk al hoog. Er waren te weinig paviljoenhoofden, waardoor dingen spaak liepen op de werkvloer. Ze nam te veel hooi op haar vork en raakte overspannen. 

Veel zin in werk

“Ik ben op mijn 22ste drie maanden ziek thuis bij mijn ouders gebleven. Naast overspannen bleek ik ook een auto-immuunziekte te hebben. Geen fijne tijd, maar wel veel tijd om na te denken. Ik voelde echt dat mijn hart bij de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking ligt, jong of ouder. Als je dan weer opkrabbelt en zo duidelijk voelt hoe blij je wordt van je werk, dan heb je er gewoon heel veel zin in.”

Vrijer gemaakt

Terug naar die rode kaart. Miranda kwam dus vol enthousiasme weer de werkvloer op. Toen er een baan als teamleider vrij kwam, wilde ze die kans met beide handen aangrijpen. “Maar ik mocht dus niet solliciteren. Dat maakte me heel boos en ik besloot: nu niet, dan nooit niet. Maar nu ik erop terug kijk: het heeft me vrijer gemaakt. Ik heb daardoor kunnen zijn wie ik wil zijn. En omgaan met mensen op mijn manier.”

Enorme betrokkenheid

Miranda haar manier is volledig vanuit de mens. Of ze nou vroeger op de groep werkte of sinds 6 jaar cliënten thuis ondersteunt. Of ze in de palliatieve zorg zat of bij de handbalvereniging als vrijwilliger rolstoelsporters met een verstandelijke beperking traint en coacht: ze doet het allemaal vanuit een enorme betrokkenheid. Wat haar de meeste voldoening geeft? “Als mensen met een beperking gewoon zelfstandig kunnen leven en hun eigen keuzes kunnen maken. En dat ze mee kunnen doen in de maatschappij en daar hun stem kunnen laten horen.”

Meer vrije tijd

Nog altijd is het niet gemakkelijk om een goede balans te vinden tussen werk in privé. Miranda doet haar werk gewoon nog steeds heel graag. En omdat je daarbij altijd met mensen te maken hebt, moet ze ook wel flexibel zijn. Dat is logisch. Ze kiest nu wel voor wat meer vrije tijd: “Vanaf 1 september werk ik van maandag tot en met woensdag. Een stapje terug wat betreft werk. Dat geldt ook voor het vrijwilligerswerk bij de handbalvereniging. Ik hou er veel van om in de ruige natuur te zijn. En om te lezen. Vroeger had ik daar minder rust voor, maar nu gaat dat beter.”

Eerste liefde, échte liefde

Nu we het dan toch over privé hebben, tot slot: nadat ze op 25-jarige leeftijd in 1992 opnieuw een relatie kreeg met Bart – ze hadden op haar veertiende al eens verkering met elkaar gehad – is ze in 1995 met hem getrouwd. Haar eerste liefde bleek de échte liefde. Ze kregen twee dochters, nu 27 en 29 jaar. En verhuisden samen al snel naar Gorinchem. “Bart had niets met Tiel en we werkten in Sliedrecht. Gorinchem lag daar precies tussen. We vinden het hier geweldig, met alles van een stad en toch is het dorps. De zorgpartners werken goed met elkaar samen en er zijn veel voorzieningen. Ik woon en werk hier dus graag!”

Miranda stond op 4 september 2025 in het spotlicht.