Leergierig mensenmens

Christine Kant (53): vrolijk waar het kan, bloedserieus waar het moet. Al 34 jaar in dienst bij Rivas, waarvan de afgelopen zes jaar als wijkverpleegkundige in de Lingewijk. Vraag je haar hoe haar carrière begon, dan krijg je een nuchter antwoord. “Ik was op mijn zestiende klaar met de mavo en zei tegen mijn moeder: Ik ga werken.” Via het uitzendbureau had ze verschillende baantjes, van onderbroeken vouwen bij wasserij Timmers in Gorinchem tot productiemedewerker. 

Zonder diploma, met zin

Na een jaar baantjes hoppen, tipte een collega haar op de vacature gezinshulp bij De Overwaard, de voorloper van Rivas. Dat leek haar wel wat. Ze solliciteerde en kreeg de baan; zonder diploma, met zin. In jonge gezinnen waar de moeder door ziekte tijdelijk was uitgeschakeld, werd Christine de rechterhand: baby in bad, huishouden op orde, boodschappen in huis. Bij dit werk voelde zij zich fijn. Lekker onder de mensen. Ondertussen loopt het bij haar thuis ook op rolletjes. Ze trouwt met haar jeugdliefde en de twee krijgen drie dochters. 

Werken en leren

We schrijven 2005. Via haar werkgever gaat ze studeren. In de dertien jaar die volgen, bemachtigt ze maar liefst vier diploma’s: verzorgende niveau 3, daarna verzorgende IG, vervolgens verpleegkunde niveau 4 en uiteindelijk hbo-verpleegkunde. Een flinke prestatie, naast een drukke baan en levendig gezin. Op de vraag hoe ze al die ballen in de lucht hield, antwoordt ze op haar kenmerkende, nuchtere manier: “Gewoon doen.” 

Comfort bieden

Christine werkt inmiddels al 34 jaar in Gorinchem en is de laatste zes jaar het vaste gezicht in de Lingewijk. Ze stuurt daar een team van tien collega’s aan zodat zij hun werk goed kunnen doen. Met ook oog voor teamspirit, “want dat is óók zorgen voor”, zegt ze. Ze indiceert de zorg, coördineert de inzet en staat zelf aan het bed wanneer het ingewikkeld wordt. Ongeveer vijftig cliënten vallen onder haar verantwoordelijkheid. Complexe wondzorg, injecties, pompen uitlezen, katheterisaties… En ook de zachte kant: uitleggen, geruststellen, goede palliatieve zorg organiseren: “We kunnen niet altijd iemand beter maken; comfort bieden wel.”  

Samenhang gegroeid

Je ziet haar vaak op de fiets door de wijk. Even binnenlopen bij de inloop, koffie drinken in het wijkpunt, haar gezicht laten zien. Niet alleen tijdens zorgmomenten, maar ook in de buitenring: ze gaf op een ISV-dag samen met een collega een workshop over zorgmijders, hielp bij de FIT-check op het Omnia College en haakt in op nieuwe samenwerkingen zoals de leefstijlcheck en Buurtknoop. “De afgelopen jaren is de samenhang in Gorinchem echt gegroeid,” zegt ze. “De lijntjes zijn korter, de ambitie is duidelijker: zorgen dat mensen mee kunnen blijven doen.”  

Lingewijk

De Lingewijk is een recht-voor-z’n-raap wijk, vindt ze. “Dat past bij mij. Zeg het maar gewoon tegen me, niet achter m’n rug om. Het is trouwens wel goed dat ik er niet woon. Tijdens het boodschappen doen zou iedereen mij, de zuster, aanspreken. Dan ben ik na drie en een half uur nog niet thuis”, lacht ze. 

Wat haar drijft? “Ik ben een vrolijk type. Ik probeer in elke dag een licht moment te maken. Een grapje waar het kan, ernstig waar het hoort. Want ik ben er ook op de momenten dat het stil wordt in huis, als iemand terminaal is. Het laatste stuk kan óók mooi zijn als je het goed begeleidt”, is haar ervaring.   

Sportief

Na werktijd gaat de accu niet uit maar anders aan. Christine hardloopt, doet krachttraining en is trainer bij de Altena Roadrunners. Daarnaast fietst ze mee met Roparun-team Altena 280: in het Pinksterweekend leggen teams 555 kilometer af richting Rotterdam en halen geld op voor palliatieve zorg. “Wensambulances, materialen, kleine grote dingen die het levenseinde draaglijker maken: het is prachtig om daaraan bij te dragen”, zegt ze trots. 

Christina stond op 5 november 2025 in het spotlicht.