Wouter Schouten brengt bewoners Gasthuis naar zondagavondzang
Hij was begin twintig toen hij in Gorinchem kwam wonen. ‘Ik had m’n studie Food & Business in Delft afgerond en trok weer een beetje naar m’n roots, want ik ben in Sleeuwijk geboren.’ De jonge Wouter Schouten wilde, behalve zijn eigen carrière op poten zetten, iets bijdragen aan de samenleving en zocht naar vrijwilligerswerk. ‘Ik keek op de site van Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem en zag dat het Gasthuis begeleiders zocht voor de zondagavond. Die avond vond ik wel geschikt, en bovendien zou ik dan in een omgeving zijn waar je normaal gesproken niet zo gauw komt, bij de bewoners die daar in hun laatste levensfase verblijven.’ Wouter (35) gaat inmiddels al dertien jaar één keer per maand als vrijwilliger naar het Gasthuis; het verpleeghuis bij het ziekenhuis. ‘Elke zondagavond komt er een kerkkoor zingen’, vertelt hij. ‘Ik help met de zaal klaarzetten en ga de bewoners ophalen van hun kamer. Dan begeleid ik ze naar de aula en breng ze aan het eind van de avond weer terug. Daar ben ik een uurtje of twee mee bezig, dus dat is goed te doen, en die frequentie van één keer per maand is prima vol te houden.’
Rust en verlichting
Het zingen is iets dat herkenning geeft voor mensen met dementie, merkt hij. ‘Je ziet dat het luisteren en het meezingen een bepaalde rust en verlichting geeft, want ze komen na het zingen vaak een stuk opgewekter terug op hun kamer.’ Revalidatie-patiënten zijn eveneens welkom bij het zanguurtje, en soms is er familie van de bewoners aanwezig. Wouter neemt af en toe zijn oudste dochter mee. ‘De bewoners van het Gasthuis vinden het altijd erg leuk om kinderen te zien. Maar mensen met dementie kunnen soms nogal emotioneel, angstig of gedesoriënteerd zijn. Als je dat voor de eerste keer meemaakt is dat best even wennen. Mijn dochter vroeg laatst: papa, waarom moet die mevrouw huilen? Dan probeer ik haar uit te leggen wat er aan de hand is. Ik vind het ook waardevol om mijn kinderen kennis te laten maken met de kwetsbaarheid van het leven. Dat zet de dingen waar je in je dagelijks leven mee bezig bent in een ander perspectief.’ Zijn christenzijn is een belangrijke drijfveer om dergelijk vrijwilligerswerk te doen. ‘Het samen zingen en luisteren heeft iets bemoedigends. Al klinkt het niet eens altijd zo zuiver, de mensen zelf vinden het geweldig, en daar gaat het om. Het is waardevol om hierbij betrokken te zijn, en is voor mezelf ook bevredigend.’
Familiebedrijf
Zijn vrouw Yvonne werkt twee dagen in de gehandicaptenzorg in Sleeuwijk. Zelf heeft hij, samen met zijn twee broers en zus, het familiebedrijf van zijn vader overgenomen. De dinsdagmiddag heeft hij voor hun drie dochters Loïs (7), Jaël (5) en Tamar (2) gereserveerd. Hij vertelt:’Mijn vader is in 1990 als eerste Nederlander gestart met de ontwikkeling van vleesvervangers op basis van plantaardige eiwitten. Hij zag dat, wanneer de wereldwijde vraag naar vlees blijft groeien, we landbouw-ruimte tekort komen en het milieu overbelasten.’ Wouter is daardoor ook in zijn betaalde baan bezig met betekenisvol werk. Ik vind het fijn om verandering en verbetering van de wereld te bevorderen. Ik wil niet alleen maar voor mezelf leven.’ Hij bouwt ook mee aan een sterke gemeenschap in Gorinchem, want volgens hem is daar behoefte aan. ‘Het is gemakkelijk om jezelf terug te trekken in je eigen wereldje. Natuurlijk staat je eigen gezin en de opvoeding van je kinderen bovenaan, maar saamhorigheid versterken in de samenleving is evengoed van belang.’ Zo heeft Wouter de Burendag mee helpen organiseren in de Lingewijk waar hij woont. ‘Daarmee creëer je ook ruimte om hulp te vragen als dat nodig is.’
Belevingswereld
Afgelopen zomer is het gezin in Frankrijk geweest. ‘Maar dat is niet persé m’n favoriete vakantieland’, zegt Wouter. ‘Ik vind het leuk om te reizen en verschillende dingen te zien, maar zolang de kinderen klein zijn blijven we dicht bij huis.’ Af en toe gaat hij als ontspanning motorrijden. ‘Verder onderneem ik niet zoveel activiteiten naast m’n (vrijwilligers)werk en gezin.’ Op de vraag hoe hij het contrast tussen vader zijn van een jong gezin en de wereld van de ouderen ervaart, ook wat zijn mede-vrijwilligers betreft, antwoordt hij: ‘Omdat ik verreweg de jongste vrijwilliger ben, is er inderdaad wel eens een verschil in belevingswereld. De meeste vrijwilligers zijn al gepensioneerd. Anderzijds is het juist ook leuk contact te onderhouden met mensen van verschillende leeftijden. Je hebt dan soms weer een ander soort gesprek. Iemand op leeftijd heeft veel dingen al eerder meegemaakt en kan daar ook over delen.’ Op zich zou de Gasthuis-vrijwilligersploeg wel jong bloed kunnen gebruiken, geeft Wouter aan. En:’Dat is trouwens ook het geval bij ziekenhuisomroep Rano, die de opnames van de koorzang verzorgt, zodat de avond online terug te kijken en luisteren is.’
Geschreven door Levien Vermeer
Tot stand gekomen in samenwerking met Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem.
