Anneke Versluis is vrijwilliger bij Kind aan Huis (Humanitas)
De deur van een ruime jaren dertig woning wordt opengezwaaid door een vrolijke vrouw met een vriendelijke uitstraling. Op de eettafel ligt een stapel kinderboeken naast een pluktuinboeket. Zelf heeft bewoonster Anneke Versluis (44) geen kinderen, dus ze voelde wel een drempeltje om zich aan te melden bij het project ‘Kind aan Huis’, zegt ze eerlijk. ‘Ook omdat ik geen opleiding in die richting heb. Ik wilde graag iets heel anders oppakken dan wat ik in het dagelijks leven doe. Maar het gaat om kinderen met een rugzakje, en ik dacht: straks maak ik de problematiek erger.’ Anneke werkt vier dagen als bestuurssecretaris voor onderwijsstichting O2A5. 'Dat betekent veel regelen, verslagleggen en praten met grote mensen’, glimlacht ze. Coördinator Emma Splinter van Humanitas stelde haar gerust. ‘Zij vertelde dat het juist de bedoeling is dat je het contact onbevangen aangaat. Je hoeft geen behandelplan op te stellen, en er is al helemaal geen sprake van een dossier onder je arm.‘ Humanitas maakt een match op basis van de wederzijdse wensen en verzorgt de kennismaking. Anneke legt uit:’Je stelt je huis en jezelf open voor een kind voor wie het thuis niet altijd gemakkelijk is. Het project is bedoeld om ouders te ontlasten’, vervolgt ze. ‘Het kind komt voor ontspanning naar de vrijwilliger toe, zodat de ouder iets voor zichzelf kan doen, al of niet met de overige kinderen. Door even op te laden, ontstaat er zo weer meer energie voor het gezin.’
Vertrouwensband
Ze komt zelf uit een gezin waar het niet allemaal vanzelf ging, met een zus die psychisch in de knoop zat, vertelt Anneke. ‘Wij hadden familie en buren die insprongen. Maar als je geen eigen netwerk hebt, kan het echt belastend zijn, weet ik uit ervaring. Dat motiveert mij voor dit vrijwilligerswerk.’ Zij heeft een VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag) aangevraagd en een training gevolgd. De scholing van Humanitas geeft uitleg over het project en de grenzen van afspraken. Anneke heeft nog even geaarzeld of ze het aan zou kunnen. ‘Je bouwt toch een vertrouwensband op en na een jaar waarin je intensief met elkaar optrekt moet je zo’n kind weer loslaten.’ Maar nu het zesjarige meisje vanaf januari elke zaterdagmiddag naar haar toe komt, merkt Anneke dat de zwaarte meevalt:‘Ik blijf haar situatie niet met me meedragen.’ Wat ook helpt, is dat het project een ‘kop en een staart’ heeft en niet langer duurt dan een jaar, tenzij een van beide partijen aangeeft eerder te willen stoppen. Al is het niet verboden om daarna nog contact te blijven houden, weet Anneke. ‘Verder kunnen de afspraken naar aanleiding van een evaluatiemoment bijgesteld worden.’
Waterverven en koeien kijken
Elke zaterdagmiddag komt haar bezoekkind lunchen en daarna gaan ze samen iets leuks doen. Het meisje komt uit een gezin met een alleenstaande moeder en een zusje van zeven, vertelt Anneke. ‘Bij mij krijgt ze even exclusieve aandacht en ik merk dat dat haar goed doet.’ In het begin deden ze ‘alledaagse’ dingen om te acclimatiseren, zegt Anneke ‘Ze was niet gewend haar eigen brood te smeren en aan tafel te eten. Bij bordspelletjes wist ze niet wat ze met de dobbelsteen moest doen, en ze wilde geen boekje lezen. Maar als ik nu ga voorlezen wordt ze zo het verhaal in gezogen.’ Buiten spelen deden ze eerst om het huis en in de wijk, waar een grote speeltuin staat. ‘Nu dat goed verlopen is en we elkaar hebben leren kennen, kies ik ook af en toe voor een uitstapje, zoals het natuurcentrum, Lingebos en de ijsboerderij. Het bezoek aan die laatste heeft ze als één groot avontuur beleefd.’ Op mijn vraag of ze een bepaald doel nastreeft, antwoordt Anneke: ‘Ik wil haar zoveel mogelijk aanbieden; waterverven, koekjes bakken, sjoelen, koeien kijken...Zo ontdekt ze steeds weer iets nieuws.’ Het voelt fijn iets te kunnen betekenen voor een ander, vindt Anneke, ook al heeft ze ook weleens ergens een fase van: wat lost dit nou op? ‘Maar volgens Emma hoef ik niets op te lossen. Dat het meisje bij mij iets anders meekrijgt dan wat ze kent, is al toegevoegde waarde. Op de langere termijn zet dit contact echt iets in werking voor het bezoekkind.’ Het brengt haarzelf ook veel. ‘Ik heb nu een koppeling met een gezin dat ik anders nooit zou ontmoeten. Dat is verrijkend en leerzaam. En ik hoop dat de moeder zelfstandig een eigen netwerk op kan gaan bouwen.’ Ondanks alles heeft ze nog tijd voor hobby’s. ‘Ik lees thrillers, kook graag met Jamie Oliver, ga naar de sportschool en bezoek het theater.’ Op de vraag ‘wat houd je overeind in het leven’ formuleert ze zorgvuldig:’Ik kies ervoor om vertrouwen te houden dat het goed komt. Dat geldt voor de momenten dat ik twijfel aan wat ik kan doen voor dit kind, maar eveneens voor andere dingen in het leven.’
Meer informatie Kind aan Huis: Emma Splinter 06-3056 5381
Geschreven door Levien Vermeer in opdracht van Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem
