Ik ben Wilma Lankhorst en 64 jaar. Ik woon al sinds 1969 in Gorinchem. Ik woon in de Willem Alexanderflat (Gildenwijk). Destijds ben ik met mijn ouders vanuit Nieuw- Lekkerland verhuisd naar Gorinchem. Zelf vind ik de groene Gildenwijk en de andere wijken met groen belangrijk voor de mensen die er wonen. In mijn flat heb ik zelf niet veel contact met de buren. Dit komt omdat ik werk en hierdoor weinig thuis ben. Beide buren zijn op leeftijd en weten dat als er iets is zij altijd bij mij kunnen aanbellen. Ik werk al 46 jaar bij de Gemeente Gorinchem. Ik heb op verschillende afdelingen gewerkt binnen de Gemeente Gorinchem. Momenteel werk ik bij team Stadsbeheer. Dit doe ik met veel plezier en hoop dit nog tot aan mijn pensioen te kunnen blijven doen. Door de huidige coronamaatregelen is het erg rustig op het Stadhuis. Daarnaast had ik elke dinsdagavond gym in het sportpunt van de Lingewijk. Hier deden wij basis fitness oefeningen met een groep van ongeveer 10 dames. Dit was altijd erg gezellig. Door de huidige coronamaatregelen ligt dit helaas stil.
Twee jaar geleden ben ik benaderd door de activiteitenbegeleidster van de Schutse. Zij zocht in die periode vrijwilligers voor de weeksluiting op vrijdagavond. Ik was benieuwd hoe het er bij de Schutse aan toe ging en ben daarom een maand proef gaan draaien. Na deze maand ben ik begonnen met het vrijwilligerswerk bij de Schutse. Het was even wennen, maar ik ben gewend om met ouderen om te gaan. In het begin kwam ik om de week naar de Schutse, maar na korte tijd ben ik het elke week gaan doen. Ik vind het heel leuk en gezellig om met de mensen contact te hebben. Helaas mag ik er sinds maart vorig jaar niet meer komen in verband met de coronamaatregelen. Naast mij zijn er ook vele andere vrijwilligers die nu ook niks mogen en thuis zitten en dat is toch heel vervelend voor de bewoners van de Schutse en ook bij de andere verzorgingshuizen. Het bezoek aan de bewoners van de Schutse is meestal één van de vele sociale momenten die zij hebben. Er zijn veel bewoners die alleen zijn en niemand hebben. Het is dan juist fijn dat je er voor ze kan zijn. Het sociaal contact dat ik had met de bewoners door middel van een praatje is van essentieel belang voor deze mensen. Het feit dat veel vrijwilligers er niet mogen komen is daarom voor deze bewoners heel erg. Het is heel dankbaar werk wat ik nu enorm mis. Als vrijwilliger ging ik elke vrijdagavond samen met een andere vrijwilliger de bewoners vragen of ze mee wilden naar de gezamenlijke weeksluiting. Na de weekafsluiting schonken wij koffie of thee voor de bewoners en brachten wij hen daarna terug naar hun kamer. Zodra het mag wil ik weer terug als vrijwilliger naar de Schutse. Ik kijk er echt naar uit.
Tekst: Rana Özkarayel
Foto : Gyselle Blokland